แอร์อินเดีย เที่ยวบินที่ 182 เป็นเที่ยวบินโดยสารที่ปฏิบัติการในเส้นทาง มอนทรีออล - ลอนดอน - เดลี - บอมเบย์ ซึ่งเมื่อวันที่ 23 มิถุนายน พ.ศ. 2528 พังทลายเหนือมหาสมุทรแอตแลนติกอันเป็นผลมาจากการระเบิดจากระเบิดที่วางโดย ผู้ก่อการร้ายชาวซิกข์แคนาดา ทำการบินโดยใช้ เครื่องบินโบอิ้ง 747-237B ที่จดทะเบียน VT-EFO เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นระหว่างเดินทางจากมอนทรีออลไปลอนดอนที่ระดับความสูง 31,000 ฟุต (9,400 เมตร) เศษซากของเครื่องบินตกลงไปในทะเลห่างจากชายฝั่งไอร์แลนด์ประมาณ 190 กิโลเมตร (120 ไมล์) คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่องทั้งหมด 329 ราย รวมถึงพลเมืองแคนาดา 268 ราย ชาวอังกฤษ 27 ราย และพลเมืองอินเดีย 24 ราย เหตุระเบิดของเครื่องบินแอร์อินเดีย เที่ยวบินที่ 182 ถือเป็นการโจมตีของผู้ก่อการร้ายที่เลวร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์ของแคนาดา เป็นเหตุการณ์การบินที่อันตรายที่สุดในประวัติศาสตร์ของ แอร์อินเดีย และเป็นการกระทำก่อการร้ายทางการบินที่อันตรายที่สุดในโลก จนกระทั่ง การโจมตี 11 กันยายน ในปี พ.ศ. 2544 [1] [2] ผู้บงการเบื้องหลังเหตุระเบิดเชื่อกันว่าเป็น อินเดอร์จิต ซิงห์ เรยั ต สองสัญชาติอังกฤษ-แคนาดา ซึ่งรับสารภาพในปี พ.ศ. 2546 [3] [4] และ ทัลวินเดอร์ ซิงห์ ปาร์มาร์ ผู้นำแบ่งแยกดินแดนชาวซิกข์ชาวแคนาดา ซึ่งเป็นหนึ่งในบุคคลสำคัญที่เกี่ยวข้อง กับกลุ่มติดอาวุธ บับบาร์ คัลซา [5]การดำเนินการตามแผนดังกล่าวมีผลกระทบข้ามชาติและเกี่ยวข้องกับพลเมืองและรัฐบาลจากห้ารัฐชาติ Babbar Khalsa ผู้ก่อการร้าย ชาวซิกข์ และกลุ่มแบ่งแยกดินแดน Khalistani มีส่วนเกี่ยวข้องในเหตุระเบิด [6] แม้ว่าคนจำนวนหนึ่งจะถูกจับกุมและพยายามวางระเบิดโดยสายการบินแอร์อินเดีย แต่บุคคลเดียวที่ถูกตัดสินว่ามีความผิดคือ อินเดอร์จิต ซิงห์ เรยัต ซึ่งรับสารภาพในข้อหา ฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา ในปี 2546 [7] [8] เขาถูกตัดสินจำคุก 15 ปีฐานประกอบระเบิดที่ระเบิดบนเครื่องบินแอร์อินเดีย เที่ยวบิน 182 และที่นาริตะ [9]การสอบสวนและดำเนินคดีในเวลาต่อมากินเวลาเกือบยี่สิบปี นี่เป็นการทดลองที่แพงที่สุดในประวัติศาสตร์ของแคนาดา โดยมีราคาเกือบ 130 ดอลลาร์แคนาดา ล้าน. ผู้ถูกกล่าวหาทั้งสองคนคือ Ripudaman Singh Malik และ Ajaib Singh Bagri ทั้งสองคนพ้นผิดและพบว่าไม่มีความผิดผู้ว่าการทั่วไปในสภา ในปี พ.ศ. 2549 ได้แต่งตั้งอดีตผู้พิพากษาศาลฎีกาจอห์น ซี. เมเจอร์เพื่อดำเนินการสอบสวน รายงานของเขา ซึ่งเสร็จสมบูรณ์และเผยแพร่เมื่อวันที่ 17 มิถุนายน พ.ศ. 2553 สรุปว่า "ข้อผิดพลาดต่อเนื่อง" โดยรัฐบาลแคนาดาตำรวจม้าแห่งแคนาดา (RCMP) และหน่วยข่าวกรองความมั่นคงของแคนาดา (CSIS) อนุญาตให้ผู้ก่อการร้ายได้ การโจมตีที่จะเกิดขึ้น